Belki
Bıraktım suskunluklarımı bir yana; bağırıyorum, boğazım yırtılırcasına haykırıyorum çaresizliğimi anlatıyorum acılarımı ihbar etmekten korkmadan.
İçimdeki acizliğimi saklamadan ümitsizliğin en büyüğünü yaşayarak her haykırışımda içim buruk buruk anlatıyorum.
Hayatın beni boğduğu zamanlara inat yüzüyorum cesurca beni çaresiz görenlerin limanında…
Ne yalancı ne sahte samimiyetlerle baktıklarını görmek için.
Hayallerimin gerçek olacağını düşledikçe köklerim filizleniyor. Biliyorum bir zaman gelecek benim gökyüzümde de yıldızlar kaynayacak, ay karanlığa dönüşmeyecek ve yağmurlar üşütmeyecek.
Gökyüzüm olmadığı zamanlarım vardı ama artık olmayacak…
Mutluluğa alışır insan belki…
19.10.2015
Seher AK
