İsyanım hayata değil, hayallerimin kaybolup gitmesine. Ümitlerimin tükenmesiyle beynimdeki ipte koptu.

Hayat beni kendi ile cezalandırırken ben zaten ümitsizdim.

Bedenimi taşıyamıyorum en ufak bir mutluluk kırıntısı kalmadı kalbimde. Ağlamaklı gibiyim her an. Ne güneşler doğacak ve batacak ama hayallerim gelmeyecek biliyorum.

Benim yollarım zaten hep engebeliydi. Neden bu kahrolası hayat onarlı daha çok çukurlaştırmak için uğraştıki.

Bilemiyorum…

19.10.2015
Seher AK