Ne yollar eskitti bu taş görünen ama bir o kadar yufka yüreğim…

Her bir yolculukta her bir şehirde bir damla göz yaşı akıttım ömrümde ama hiçbir şey yüreğimdeki acıyı dindirmedi takılı kaldım hep o özleme…

Benimde sıradan ailem olsaydı insanların sahip olduğu ağabeylere ablalara bende sahip olsaydım…

Her düştüğümde ağladığımda güldüğümde eksiklikleri yerine varlıkları yanımda olsaydı. Beni de eksik bırakmasaydılar tıpkı çocukları gibi.

Yetimlik değil beni bu hale bu eksikliğimi hissetmeseydim. Beni bir köşeye bir eşya gibi atmak yerine benimde hayatıma bir yön vermek için yardım etseydiler tıpkı çocukları için mücadele etseydiler benim içinde.

Her ne kadar bazen kendimi avutup dursam da arkamda bir ailem yok. Üzülmüyorum desem de kendimi kandırıyorum. İnsanları dışarıdan görünce kıskanıyorum. İçimden bir şeyler kopuyor beraberinde.

Bildiğim tek şey yetimliğimi unutturmak yerine her daim kafama bakan sözde bir ailem var. Kendinde olmayan daha doğrusu bana gelince kendinde olmayan boş bir ailem var.

Hayatta en ağır şey bu işte.

18.01.2016
Seher AK