Anladım ki acı çekmeden insan asla büyümüyormuş.

Bir ince çizgi üzerinde gidip gelmekmiş hayat. Yağmur yağınca o çizgiyi kaybedenlerdenim. Güneş açınca da bir şey değişmiyormuş anladım.

Hep habersiz gelir her şey üstesinden gelmeye çalıştıkça acı ile yontulduğumu unutuyor musun? Aklım olsaydı belki bu denli büyümek zorunda kalmazdım…

Ne çok kayıplarım oldu ama bir tanesi beni benden etti. Ümidimi de kaybettim. Kuru bir yaprak gibi kırıldım. Rüzgarla savruldum. Gözlerim hep yaşlı kaldı. Geçmedi hiçbir şey gelse de istemem artık. Yokluğuyla yaşamayı öğrendim gölgesi bile yok oldu. Gelse sanki artık neye yarayacak ki?

Yaram var devası olmayan bu yaram. Yüküm ağır indirecek takatim yok. Ne kadarda kolaymış bu yüreğimi dağlamaya az daha dayan kalbim…

Üç beş belki gün belki de nefes dayan yalnızca

12.02.2016
Seher AK