İçimin sızladığı gecelerde gözyaşlarımla odamın camını açıp nefes almaya çalışırım. Güneşin doğuşunu beklerim çaresiz hatıralar bırakmaz uykularımın peşini gözlerimi kapattığımda virane gönlüm acılarla kıvranır durur.

Gökyüzüne bakıp bakıp ağlar durur şu zavallı yüreğim. Ay ışığı içime hüzün yerine mutluluk verse dua eder bulurdum kendimi.

Yine bir sabah güneşi görecek mi diye bekler dururken saatin sesine düşman gibi bakar durur bulurdum şu ruhsuz bedenimi…

Geceler beni kör bir kuyuya atmaktan başka bir şey değildi. Gözerim için zindan yüreğim için ucu olmayan kör bir kuyu. Çekip çıkarsaydım şu gönlümü çok denedim ama olmadı. Yapamadıklarıma ağladım az ile yetindikçe daha fazla battım.

Ne olur sabah güneşini görsem ve bu kâbustan uyansam.

Beni benle bırakan bunca yaşanmışlıklarıma ağlar durur oldum. Ellerimi açıpta seslensem duyan olurmuydu beni acaba…

Ne olur ne olur kum saatine dönen bu acılarımı tekrarı yerine bitişini verse bana artık.

Düşünmekten yoruldum dağıldım. Bende uzakta olan şu ruhum geri gelse de beni çekip çıkarsa şu ümitsizliklerden…

Başımı yazladığım camdan güneşin ışığını görünce yatağıma geçtim kapattım gözlerimi dalıp gitsem ve uyanma zamanımı ben bile unutsam…

Karabasan gibi üzerime çöken şu geceler olmasaydı…

12.04.2016
Seher AK