Gülümsersin hep ; Ama kimse bilmez yastığı hıçkırıklara boğduğunu,

konuşursun ;ama içinde kopan fırtınaları görmez kimseler gözlerinde.

Yağmurda sırılsıklam olurcasına ıslanırsın kimseler bilmez kalbindeki acıdan arınmak istediğini

Bir evde yaşarsın ama; oraya kendini ait hissetmediğini bilmezler

Yürürsün ayaklarının acıdan patlıyacak gibi ama kimse bilmez hırsını ayaklarından aldığını

Herşey yolunda gibi görünsede; kimseler ne denli caresiz olduğunu görmez

herşeyi gördüğünü zanneden onca insan varken sen birşey göstermiyecek kadar kendinle savaşırsın.

çigerinin ucunda öyle bir dert vardır ki; anlatamaz konusamaz söyleyemesin.

Kanayan yaralarını saklamaya çalışırsın kendinden kaçarken kimsecikler bunuda bilmez

Biri ölür cenazeye gidersin içine akıttığın gözyaşları cenazesi olan kişi için degildir kaybettiklerin ve daha olacak kayıpların içindir 

Herşey üst üste geldiğinde, bunaldığında kendinden korkutuğunu kimseler bilmez

Çevren sadece el alem ne der peşindeyken içinde bir çığlık kopar işte ozaman dile gelir duyguların .

El alemin benim neler yaşadığımdan haberi varmıydı acaba dersin, ama yine kimseler anlamaz söylediklerini tıpkı yaşadıklarını bilmedikleri gibi

İşte onca insan arasında hayatları benzer yaşadıkları farklı olan insanların arasına karışıp gidersin işte tam orda anlar insan onca yaşanmışlıkların ağırlığını yanlız aslında kendin yaşıyorsun ama kimseler hayatımızda oluyor hep kaçamadığın tek şey onlar oluyor…

 

SEHER AK 

18.09.2018