Gece yarısı saat. Boğulacakmışım gibiyim. Uyandım yataktan kalktım. Kapıya doğru yürüdüm anahtarı çevirdim. Sadece dişarı çıkmak istiyordum.

Ev terlikleri ve pijamalarımla kendimi dışarıda buldum. Evin önünde duran parka doğru yürüdüm. Hava ayaz ve soğuktu. Elimde beraber uyuduğum bebekle banka oturdum. Ayın etrafında bulutlar vardı. Sessiz her yer. Oturup kaldım öyle nefes alamıyordum. Boğazımda bir düğüm yüreğimde bir yumruk acısı vardı. Bu hale niye gelmiştim. Hiçbir şey hatırlamıyordum. Rüyamıydı bunlar. Yoksa gerçekmiydi.

Hiçbir şey hissetmeden ılık ılık gözyaşlarım akmaya başladı ve hıçkırıklara boğuldum. Nefes almak dahada güç gelmeye başladı. Kalbim neden bu denli ağarıyordu acaba…

Kendime engel olamıyordum kaç saat orada oturdum hatırlamıyorum. Eve döndüm aynaya baktım. Gözlerim kan çanağı dudaklarım mosmordu. Kendimi banyoda pijamalarımla buldum. Sıcak su bile ısınmama yetmiyordu. Çıktım ıslak kıyafetlerle oturdum. Üzerimdekileri değiştirmeliydim ama onu da yapamıyordum. Gözlerimi kapattım kaç saat uyudum bilmiyorum. Gözlerimi açamıyordum çokmu hastaydım ben.

Bu uğultu bu sesler neyin nesi. Niye bu kadar insanlar ağlıyor. Bir eli alnımın üstünde saçlarımı okşuyordu. Babamı gelmişti. Gözlerimi açamıyorum. Sesler birbirine karışıyor her ağızdan bir ses çıkıyor ismimi söylüyorlar ama duymama rağmen cevap veremiyordum. Günlerce kendime gelemedim. Ne kadar süre böyle kaldım bilmiyorum. Kendime geldiğimde günler değişmişti. Herkes başıma toplanmış ve herkes çok iyi davranıyordu bana. Halen o gün neler olmuştu ne yaşamıştım geçmişe dair hiçbir şeyi hatırlamadan yaşıyorum.

12.02.2016
Seher AK