Bir şiir mısrasına benzetiyorum kendimi,

hangi dizeye ne koyacağımı bilmeden yazıyorum,

yüreğimde acılan onca yara varken;toparlamaya çalıştıkca bir tanesini dahi toparlayamadan ,ben ne yazabilirim bu dizelere, diye düşünüyorum hangisinden başlamalıyım acaba.

yada; beni bu hale bırakıpta giden hangi acıdan …

Bir kör kuyunun derinliklerinde karanlıkta kalmışken ne yazabilirim,

ben yolunu kaybedenlerin kervanındayken ,kim olduğumu unutmuşken sevinçlerimi kaybetmişken neler sığdırabilirim ben bu dizelere.

içimdeki ısızlığa çare bulamazken,gözümde akan göz yaşlarıma engel dahi olamazken ne söyleyebilirim ki ,

herşeye alışacak ve kaldıraçak kadar gençsin diyenler olmuşsa çevrenizde ğeçmişin bıraktığı acıları göremeyecek kadar körse işte o en zor olanı.

yaşadıklarınımın ağırlığı altında ezilirken ve hayatınızda kimler varsa ve bunları görmezden gelebilenler varsa hiç bir güzel söz yazamaz insan o güzelim mısralara…